หลังจากที่ออกมาจาก akihabara เราสองคนนั่ง yamanote ไปลงที่ shinagawa และต่อเจ้า keihin tohoku ไปยังคามาตะอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้สังเกตุเห็นว่าสาย keihin วิ่งเข้าไปในเมืองเช่นกันค่ะ โดยผ่านสถานี akihabara และ ueno ด้วย .... เรามัวแต่ไปต่อรถเพราะยังเรียนรู้สายรถไฟไม่เก่งเลยฝากชีวิตไว้กับ yamanote ซะเป็นส่วนใหญ่ แต่ yamanote ก็ช่วยให้เราไม่หลงได้เยอะเลยค่ะ เพราะว่ารถไฟวิ่งเป็นวงกลม
ใช้เวลาไม่นานนักเราทั้งสองก็มาถึงคามาตะค่ะ ตอนออกจากห้างที่เป็นที่ตั้งของสถานีคามาตะเกิดอาการหลงทิศเล็กน้อย ทำให้เดินออกไปอีกด้านหนึ่งของห้างซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่แม่อยู่ เดือดร้อนต้องให้เดินมารับ
"ยุ่ง โทรหาแม่ซิ สงสัยเราจะออกมาอีกด้านหนึ่งของห้างแน่ๆ ตอนที่ป้าอ๊อดพาออกมาจากห้างเมื่อวานก็ไม่ทันสังเกตุว่าป้าอ๊อดเดินไปทางไหน" เราบอก หลังจากนั้นโอ๋เดินไปหยอดเหรียญที่ตู้โทรศัพท์เพื่อสอบถามเส้นทางแม่ ปลายสายบอกให้คอยอยู่ตรงนั้น รอไม่นานนักร่างเท่ห์ๆของแม่ก็เดินปรี่เข้ามาหาเราสองคน แม่ยิ้มพร้อมกับทักทาย
"ไปไหนกันมาล่ะ"
"วันนี้ไปวัดอาซาคุสะ ตลาดที่อุเอโนะ แล้วก็อากิฮาบาระค่ะแม่" เราตอบเสียงใส
"แล้วกินอะไรกันมาหรือยัง" แม่ถามพร้อมกับหันหน้าไปมองโอ๋ด้วยความเป็นห่วง
"ยังเลย หนูไม่รู้จะกินอะไรแม่"
"เอ้า.. ก็หากินสิโตแล้วนะ จะกินบนห้างมั๊ยเดี๋ยวจะพาไปดูว่ามีอะไรบ้าง" แม่ตอบพลางเดินนำหน้าไป
เจ้าห้างที่่ว่านี้ก็คือห้างที่มีสถานีคามาตะตั้งอยู่นั่นแหละค่ะ เสียดายจำชื่อห้างไม่ได้ แม่พาเดินเข้ามายืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ และชี้แจงว่าร้านอาหารอยู่ตรงไหนบ้างขึ้นลิฟต์ไปได้เลย
"แล้วแม่ทานอะไรหรือยังคะ" เราถาม
"ยังไม่ได้ทาน แม่ยังไม่หิว เราสองคนไปหาอะไรกินกันก่อนเหอะ" แม่ตอบ
"อ้าว หนูก็นึกว่าแม่จะไปด้วยกัน มัวแต่เล่นปาจิงโกะอยู่นั่นแหละ" โอ๋ค่อนขอด
"เฮ๊ย ไอ้โอ๋... แล้วยังไง" บลา บลา บลา
โอยยยย แม่ลูกสองคนนี้เค้าอยู่ใกล้กันไม่ค่อยได้ค่ะ มีเถียงกันตลอด เราเลยตัดบทโอ๋พร้อมกับลาแม่ขึ้นไปหาอะไรกินด้านบน
ร้านอาหารของที่นี่จะอยู่ด้านบนค่ะ มีอยู่ประมาณ 2-3 ชั้นได้ เราเลือกขึ้นไปที่ชั้น 8 (จำได้ลางๆ อิอิ) ร้านอาหารด้านบนลักษณะคล้ายๆฟูจิ เซน บ้านเราอะค่ะ หน้า้ร้านก็ประมาณนี้เลย อาหารแต่ละอย่างน่าทานทั้งนั้นและราคาก็แบบว่า...อื้ม 1000 เยนอัพทั้งนั้น
"กินอะไรดี" เป็นคำถามที่เรามักจะถามโอ๋เสมอๆ
"อะไรก็ได้" เป็นคำตอบที่โอ๋มักจะตอบเราทุกครั้งเช่นกัน
"งั้นกินเนื้อย่างมะ"
"ไม่เอาอะแพง"
"งั้นกินข้าวหน้าเนื้อมะ"
"ไม่เอาอะไม่อยากกิน"
"เฮ๊ย แล้วบอกกูว่ากินอะำไรก็ได้" เราเริ่มโมโห ไม่โมโหได้ยังไงคะ วันนี้เดินเที่ยวมาทั้งวันถึงเวลาหิวคุณนายเธอก็ดันมาเรื่องมากอีก เฮ่อออออ....
"ถ้าข้างบนไม่ถูกใจก็ลงไปหากินข้างล่างละกัน" เราพูดพร้อมกับเดินไปยังหน้าลิฟต์
เดินหาร้านอาหารด้านบนหนึ่งรอบแล้วค่ะแต่ยังหาร้านที่โอ๋อยากกินไม่ได้ซักที เราก็เริ่มหงุดหงิดแล้วค่ะนาทีนี้ "แม่ง...ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ ห่าเอ๊ย"... แอบด่าในใจเล็กน้อยค่ะ หงุดหงิดมากมาย ลงมาถึงด้านล่างหันมามองหน้าโอ๋ ก็พบว่าหน้างอ... เราเริ่มเปลี่ยนอารมณ์เพื่อไม่ให้บรรยากาศเสียมากไปกว่านี้
"ยุ่ง จะกินอะไรล่ะ" เราถามเนื่องจากสีหน้าของโอ๋มันสะกิดต่อมโมโหเหลือเกิน
"ไม่ต้องตอบว่าอะไรก็ได้นะ เพราะไอ้ที่ผ่านๆมาก็ไม่ได้กิน (แม่ง) ซักกะอย่าง" เราพูดต่อ
"ก็เมื่อกี้ที่รักพูดเองว่าจะพาไปกินราเมนร้อนๆ ตัวเองบอกอยากกินอะไรร้อนๆ แต่ขึ้นไปข้างบนมีแต่อะไรก็ไม่รู้ เค้าไม่อยากกินนี่ ก็สัญญาเองว่าจะพาไปกินราเมนอะ แล้วก็พาไปดูนั่นดูนี่อยู่ได้" โอ๋พูดพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ....เอาละค่ะ งานเข้าล่ะทีนี้ จากบทโหดที่เล่นมาก่อนหน้าตอนนี้บทนั้นคงใช้ไม่ได้อีกต่อไป ปรับแผนเปลี่ยนทับรับมือกับโอ๋แทบไม่ทัน
"อ้าวเหรอ... เค้าพูดแบบนั้นเหรอ โอเค -ขอโทษ- งั้นเดี๋ยวเราเดินไปาร้านราเมนกันนะ เค้าเห็นมีอยู่ฝั่งโน้นเยอะเลย" เราพูดพร้อมกับโอบร่างของโอ๋เข้ามาใกล้ๆ
"แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก ไม่งั้นได้กินไปนานละ เวนเอ๊ย" เราบ่นอยู่ในใจ
เดินข้ามถนนมามีร้านราเมนอยู่ร้านหนึ่งค่อนข้างน่าสนใจทีเดียวค่ะ มีโปรโมชั่นหลากหลายทีเดียว เราสองคนเดินเข้าไปด้านใน พนักงานกล่าวทักทายพร้อมกับนำเมนูมาวางให้ ...ดูเมนูแล้วน่ากินหลายอย่าง งานนี้อ่านไ่ม่ออกซักกาตัว ไม่มีภาษาอังกฤษโผล่มาทักทายแม้แต่น้อย เราสองคนใ้ช้วิธีชี้ไปที่รูปเท่านั้น พนักงานพูดอะไรมาเราก็ hi hi ตลอด 555++
เห็นราเมนเป็นไม่ได้ อารมณ์ดีขึ้นมาถนัดตาเลยเชียวผู้หญิงคนนี้ ><" เฮ้อ.. เราสั่งอาหารไปทั้งหมด 4 อย่างค่ะ เดี๋ยวมาดูกันว่าแต่ละอย่างหน้าตาเป็นอย่างไร และที่สำคัญรสชาดจะถูกปากเราไหม ^______^
บรรยากาศในร้านคล้ายๆฮะจิบังราเมนบ้านเราเลยค่ะ
ระหว่างนั่งรอราเมนที่สั่งเราเปิดบทสนทนากะโอ๋เล็กน้อย
"วันนี้สนุกมั๊ย" เราถามพร้อมส่งรอยยิ้มไปให้โอ๋
"สนุก แล้วก็ชอบมากด้วย ขอบคุณที่รักมากๆเลย ที่พาเค้าเที่ยว" โอ๋พูดพลางยิ้มตอบ
"เสียดายที่ร้านขายของมือสองกระเป๋าไ่ม่ค่อยโอนะเค้าว่า"
"มันไม่ค่อยโอจริงๆแหละ มีตำหนิเยอะไปหน่อย" โอ๋เริ่มสำทับ
โอยยยยยย โล่งอกมากค่ะที่กระเป๋าแบรนด์เนมในร้านนั้นไม่ถูกใจโอ๋ คริ คริ ... ไม่งั้นได้เสียตังค์เป็นแน่แท้ การสนทนาของเราถูกขัดจังหวะด้วยกลิ่นหอมๆของน้ำซุปที่ถูกยกมาวางตรงหน้า
ราเมนชามนี้ประกอบไปด้วยน้ำซุปกระดูกหมู วุ้นเส้น หน่อไม้จีน เนื้อหมู ไข่ต้ม สาหร่ายอบ สาหร่ายสดและต้นหอมญี่ปุ่น รสชาดกลมกล่อมสุดๆ น้ำซุปหอมแตะจมูกตั้งแต่ยกมา ซดน้ำซุปร้อนๆเข้าปากก็พบว่าน้ำซุปมันนัวๆและมีกลิ่นหอมๆของน้ำมันงาดันขึ้นมาในจมูกเลยล่ะ ... วุ้นเ้ส้นเหนียวนุ่ม แม้จะถูกวางลงในน้ำซุปร้อนๆแต่เส้นไม่อืด ยังคงรักษาความเหนียวนุ่มไว้ได้ตลอด ให้คะแนนเต็ม 10 ค่ะ
ผักผัก ประกอบไปด้วยถั่วงอก แครอท ต้นหอมและตับ น่าจะผัดด้วยน้ำมันงาบนไฟร้อนๆ เพราะผักยังคงความกรอบไว้ ตับก็ไม่แข็งค่ะ นุ่มกำลังดีเชียว กลิ่นน้ำมันงาหอมตลบอบอวนในปาก ... อูียยยย อร่อย...
ถ่ายรูปเสร็จโอ๋คว้าพริกไทยเขย่าลงไปในผัดผักแบบไม่ยั้งมือ เรามองโอ๋
"เฮ๊ย..ใจคอจะไม่ชิมรสชาด original ของเค้าเลยเหรอเนี่ย ใส่ไม่ยั้งเลยอะ"
"ลืม..." เป็นคำตอบของโอ๋ที่ตอบกลับมา
"เฮ่ย.... เซ็งเลย"
ราเมนของที่นี่ให้เยอะมากค่ะ กินไม่หมดอีกตามเคย หลังจากอิ่มหนำสำราญแล้ว เราสองคนโทรหาแม่อีกครั้งก่อนที่แม่จะพาไปเดินดูของที่ห้างแห่งหนึ่งย่านคามาตะ หลังจากนั้นขอตัวแม่นั่งรถเมล์กลับบ้านค่ะ ก่อนเข้าบ้านแวะ 7-11 ใช้ passmo ซื้อของในร้านเล็กน้อย เจอโค๊กกระป๋องยักษ์เลยซื้อมากินที่บ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น