ในที่สุดเราก็เดินทางมาถึงสนามบินนาริตะกันแล้วค่ะ เครื่องบินจอดนิ่งอยู่บนลานบิน งวงช้างค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆ เสียงดังกึกทำให้เรารู้ว่าประตูของเครื่องบินได้เปิดออก คล้ายๆกับว่าปล่อยผู้โดยสารมุ่งหน้าเดินทางเข้าสู่อ้อมกอดของเมืองปลาดิบอย่างเป็นทางการ เราสองคนเดินตามผู้โดยสารคนอื่นเข้าเมือง เหตุด้วยการเดินทางครั้งนี้เป็นครั้งแรก ดังนั้นกิริยามารยาทจึงค่อนข้างเรียบร้อยมากๆ ไม่กระโดกกระเดกเฉกเช่นการเดินทางภายในประเทศ เดินตามป้ายมาเรื่อยๆค่ะ
ตะโกนเรียกโอ๋ให้มาถ่ายกะป้าย “ยุ่งๆๆๆ มาถ่ายรูปกะป้ายป่าว เดี๋ยวเค้าถ่ายให้” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เรายืนหันรีหันขวาง หายไปไหนวะเนี่ย ... เรากดชัตเตอร์ไปหนึ่งรูป (ก็รูปที่เห็นกันอยู่นี่แหละค่
“โอ๋ เสร็จยังเนี่ย ไหนบอกว่ามาฉี่ไง ทำไมฉี่นานแบบนี้ คนอื่นเค้าเดินไปเช็คเอกสารที่ ตม กันหมดแล้วนะ” เราเริ่มบ่นเนื่องจากยืนอยู่หน้
“ยังไม่เสร็จเลย รอก่อนได้มั๊ยไอ่หมู” เสียงสุดท้ายของโอ๋ลากยาวทำให้
แอ๊ดดดดดด... เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกแล้ว โอ๋เดินออกมาพร้อมกับหยิบกระเป๋
“เฮ๊ย... เอาอีกแล้วเหรอ”
“อะไรกัน กินข้าวแล้วยังไม่ได้แปรงฟันบ้
..............................
แปรงฟัน บ้วนปากเป็นที่เรียบร้อย โผล่หน้าออกมาดูด้านหน้าห้องน้ำ ตายแร้วววว คนหายไปไหนเนี่ย ไม่มีใครเหลืออยู่ละแวกนี้เลย เราชะโงกหน้ากลับเข้าไปในห้องน้
“นี่ ... ชักช้ายืดยาดจนคนอื่นเค้าไปกั
“โอเคเสร็จแล้ว” โอ๋ออกมายืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า เราก้มมองโอ๋ตั้งแต่หัวจรดเท้
เราสองคนลากกระเป๋าเดินเข้
ระหว่างที่เรายื
...........................................................................................................................
เราหลุดออกมาข้างนอกแล้วค่ะ มองหาป้าอ๊อดที่ยืนรออยู่ด้านหน้า มีคุณป้าคนหนึ่งแต่งตัวจ๊าบมากๆ โบกไม้โบกมือให้เราอยู่ด้านหน้า อ้อ...ป้าอ๊อดนั่นเอง อิอิ...เราตรงรี่เ้ข้าไปหาป้าอ๊อดและยกมือไหว้ตามธรรมเนียมคนไทย ป้าอ๊อดรับไหว้พร้อมกับพาเราเดินออกมาจากจุดนัดพบ
"เป็นไงกันบ้างลูก เดินทางมาเหนื่อยมั๊ยเนี่ย" ป้าอ๊อดถามด้วยความห่วงใย
"นิดหน่อยค่ะป้าอ๊อด" โอ๋ตอบป้าอ๊อด
"แม่เค้าก็เป็นห่วง กลัวป้าอ๊อดจะมารับลูกไม่ทัน และ บลา บลาๆๆๆๆๆๆ.....อีกมากมายหลายเรื่อง...
"ยุ่ง เค้าไปเดินถ่ายรูปเล่นได้ป่าวอะ" ทำเสียงอ่อยสุดชีวิต
"อย่าไปไกลนะ" โอ๋บอกพร้อมกับทำสายตาดุดันเล็กน้อย
"โอเค เดินไปแถวนี้แหละเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว" เราพูดพลางยืนขึ้น
ป้าอ๊อดถาม "ชอบถ่ายรูปเหรอลูก"
"ใช่ค่ะ คนนั้นเค้าชอบถ่ายรูปค่ะป้าอ๊อด" โอ๋ตอบ
เราหันหน้ามายิ้มให้ป้าอ๊อดพร้อมกับผงกหัวเล็กน้อยเป็นการแสดงออก พร้อมกับถือเจ้ากล้องจิ๋ว NEX 5n เดินออกไปจากในร้าน ยืนหน้าร้านทำท่าเก้ๆกังไม่รู้จะไปทางไหน เหลือบไปเห็นเจ้าตู้นี้อยู่ทางด้านซ้ายมือ เลยเดินไปทักทายมันหน่อย ตู้หน้าตาแปลกๆนี้คือตู้จำหน่ายตั๋วค่ะ หน้าตาไม่เหมือนตู้ BTS บ้านเราซักเท่าไหร่ ด้านบนที่เห็นเป็นก็จะเป็นสายรถไฟฟ้าค่ะ ส่วนจอตารางก็จะเป็นเวลาการเดินทางของรถแต่ละเที่ยว ส่วนวิธีการใช้เครื่องหยอดตั๋วก็มีกระทู้รีวิวในช่วงแรกแจ้งไว้หมดแล้วนะคะ ส่วนตัวแ่ล้วยังไม่มีโอกาสได้หยอดเลย ไปญี่ปุ่นอีกครั้งจะหยอดเองให้ได้ทีเดียวเชียว
เดินมาอีกนิดก็จะเป็นเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว JR ค่ะ
นี่ก็เป็นรถไฟอีกเจ้าหนึ่งค่ะ เป็นคู่แข่งของ JR เค้าล่ะ
ส่วนตรงนี้ก็เป็น service center ของ JR เค้าล่ะ พาสต่างๆสามารถซื้อได้ที่นี่เลยนะคะ
จุดบริการของ JR มีเพียบเลยค่ะ น่าจะเป็นเจ้าใหญ่ของที่นี่กันเลยทีเดียว
เดินสำรวจรอบเล็กๆค่ะ เกรงว่าสองสาวที่อยู่ด้านในร้านจะคอยนานเกินเหตุึ เดินเข้าไปในร้านสองสาวเค้าก็ยังเมาท์แม่ไม่เลิก 5555... คนมันฮอตเรื่องก็มักจะเยอะเป็นธรรมดาล่ะค่ะ
"เดี๋ยวเราก็ออกไปนั่งรถไฟกันได้แล้วลูก จะได้ถึงบ้านเร็วๆ" ป้าอ๊อดบอก พร้อมกับลุกขึ้นยืน
"โอเคค่ะ ว่าแต่เราต้องไปซื้อ พาส ก่อนมั๊ยคะป้าอ๊อด" เราถามป้าอ๊อด
"ไม่ต้องซื้อแล้วลูก ฮีโร่ซังเค้าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วทั้งสองคน"
ว้าวววว... ป้าอ๊อดบอกว่าฮีโร่แอบซื้อพาสโม่ไว้ให้เราคนละใบ และหย่อนเงินลงไปให้ 10000 เยน ตีเป็นเงินไทยตอนนี้ก็ อืม....4000 บาทค่ะ ป้าอ๊อดยื่นพาสโม่ให้ เราัทั้งสองคนยกมือไหว้และัรับพาสโม่มาติดตัวคนละใบ
หน้าตาพาสโม่ค่ะ บัตรใบนี้สามารถใช้เดินทางได้ทั่วโตเกียวเลยค่ะ ใช้ได้กับรถไฟลอยฟ้า รถไฟใต้ดิน รถเมล์ ตู้ขายน้ำ และสามารถซื้อของในห้าง รวมถึงร้านค้าย่อยๆเช่น family mart หรืออื่นที่ติดป้ายพาสโม่ไว้ด้วย มองหาสัญลักษณ์แล้วแปะจ่ายเงินได้เลยค่ะ ....บัตรพาสโม่หรือบัตรเบ่งที่มีใช้ในประเทศญี่ปุึ่นจะมีอยู่ 2 เจ้าคือ suica และ passmo ซึ่งลักษณะการใช้ก็ใ้ช้เหมือนกันค่ะไม่แตกต่างเลย ซึ่งเจ้าบัตรเหล่านี้เวลาซื้อมาก็จะมีค่ามัดจำบัตรด้วยนะคะ ค่ามัดจำก็หักจากเงินที่เราเติมค่ะ ถ้าต้องการคืนบัตรเงินมัดจำเราก็ได้คืน คิดง่ายแบบนี้นะคะ ^_^
เดินแปะบัตรผ่านช่องทางเข้ามาด้านใน มารอรถไฟมุ่งหน้าไปคามาตะค่ะ งานนี้ป้าอ๊อดถามว่า อยากนั่งชมวิวหรือป่าว เราตอบไปว่าอยากม๊ากกกกกก ป้าอ๊อดเลยจัดให้นั่งรถสาย express มุ่งหน้าเข้าโตเกียว ซึ่งใช้เวลาเดินทางประมาณเกือบสองชั่วโมงค่ะ งานนี้ได้ดูวิวสมใจอยากละตรู ><" จากป้ายไฟที่มีอยู่จะเห็นว่าเราจะใช้บริการรถไฟสาย haneda airport ซึ่งจะเดินทางมาถึงในเวลา 10.29 ในขณะที่ถ่ายภาพอยู่นี้เวลา 10.00น. ค่ะ รถไฟของทีนี่ตรงเวลามากๆค่ะ รับรองว่า 10.29น. เราจะได้นั่งรถไฟญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกในชีวิตแน่นอน
ในตอนหน้าเราสองคนจะนั่งรถไฟเข้าเมืองโตเกียวกันแล้วนะคะ โดยการนำของป้าอ๊อด โปรดติดตามจ๊ะ ^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น